Tja, zo ziet mijn spijkerbroek er nu uit! Helemaal ongevaarlijk is het dogfrisbee spelen niet. Zowel voor de handler als voor de hond. De hond is volkomen afhankelijk van degene, die de frisbees, overigens hoor je ze "schijven" te noemen, gooit. Hierover later meer. De schijven, die niet op de juiste manier gegooid worden, kunnen zelfs grote risico's voor de hond betekenen. Stel je voor, je hebt een hond, die helemaal gek is op de schijf en jij gooit 'm dan een beetje scheef omhoog. Je trouwe viervoeter zal álles doen om te vangen en vervolgens landt hij dan met één of twee poten op de grond, inplaats van met vier. Alleen een landing met vier poten tegelijk is veilig. De dogfrisbeetraining bestaat dan ook voor minimaal de helft uit leren gooien. Nu over de naam van de schijven. Natuurlijk is er een slimme fabrikant geweest, die het woord "frisbee" heeft geclaimd, zodat alleen schijven uit zijn fabriek officiëel de naam "frisbee" mogen voeren. Maar goed, even terug naar de risico's. Als je goed kunt gooien, is er voor de hond dus weinig risico met dit spelletje. De handler daarentegen kan overwegen om helm, veiligheidsbril en harnas aan te schaffen. Bij de gooitraining gebeurt het meer dan eens, dat iemand de frisbee tegen zijn hoofd krijgt. Dit is natuurlijk wel voor een goed doel, wij moeten immers leren gooien. Als je iets verder komt in de sport, kun je je hond ook allerlei sprongen laten maken, terwijl hij de schijf vangt. Soms zetten ze dan af op het lichaam van de handler. Zo ook Luke vandaag, met zijn achterpootjes op mijn bovenbeen......het resultaat? Een flinke scheur in mijn spijkerbroek! Misschien overbodig om te vertellen, maar hij zet nogal hard af. We hebben dus verschillende veiligheidskleding, om ons te beschermen. Een ervan is het vaultvest, een neopreen vest, wat verhindert, dat de krassen in je rug of op je borst staan, als de hond er overheen springt. Er zijn ook beenbeschermers, inmiddels heb ik er eentje besteld. Hieronder zie wat foto's van de sprongen. Het ziet er leuk uit en we hebben veel plezier, maar veiligheid voor hond en handler gaat vóór alles!
Zo ziet een weekend dogfrisbee er voor ons uit. Dit vredige plaatje is het resultaat van heel veel geregel-, denk- en sjouwwerk. Allereerst moet alles ingepakt in de auto terechtkomen. Ik zal jullie de lijst besparen, ik maak altijd lijstjes, en álles gaat in mijn trouwe Peugeot Partner. Tenten, slaapmatje, keukenspullen, honden en hondenspullen, eten voor de honden en mij, frisbees, heel veel hondenhanddoeken, om alle regen en modder op te vangen, enz., enz. Afgelopen weekend was het zelfs een driedaags evenement. Ik laadde dus op donderdag de auto in en vertrok richting België. De wedstrijden waren van een andere organisatie, dan waar we gewoonlijk spelen, met iets andere spelregels. Een goed resultaat valt dus niet te verwachten. Wel heel veel leuke mensen, geweldige hondensport en weer lekker bezig zijn met mijn honden. Bas is, vanwege zijn leeftijd, niet meer actief in de breedste zin van het woord, maar doet nog wel mee aan het lange afstand gooien. Er waren totaal, geloof ik, 260 inschrijvingen uit heel Europa. Ik ben met Luke geëindigd op de 44e plaats. Niet echt een resultaat om over naar huis te schrijven, maar, zoals iemand anders tegen mij zei, "als wij er niet zijn om het veld te vullen, is de overwinning ook niet zo leuk meer". Dat klopt, natuurlijk. Dan nog 44e worden, is eigenlijk helemaal niet zo slecht! Zoals ik al schreef, de regels zijn anders dan van de wedstrijden, die ik gewoonlijk speel. Vannacht tegen enen was ik weer thuis. Ik heb wel genoten! Het was het laatste tent-kampeerweekend van dit jaar. Het wordt kouder, de tenten staan te drogen en de plannen voor Amerika nemen nu vaste vorm aan. Anders gezegd, er is al een lijstje, of twee, eigenlijk. Eentje met "mee te nemen" en eentje met "doen". Ik hou jullie op de hoogte!
Afgelopen weekend was het weekend van de UFO European Finals. Wij van Fly 'em High, mijn dogfrisbeeclub, hadden wederom de organisatie in handen. Op zaterdag was de "Erkemeder Cup". Wij hebben nu al twee jaar wedstrijden georganiseerd op Camping het Erkemederstrand, de meest hondvriendelijke camping van Nederland, met een enorm groot hondenstrand. Echt een aanrader voor de hondenbezitters onder jullie. Vandaar dus de naam, Erkemeder Cup. Dit was de laatste wedstrijd, waarbij men punten kon verdienen om mee te mogen doen met de European Finals en de World Cup Finals. Aangezien ik me voor beide wedstrijden al gekwalificeerd heb, heb ik in de jury gezeten op zaterdag. De jury bestaat over het algemeen uit vier personen, die verschillende onderdelen van het frisbeeën met je hond bekijken. Alle cijfers bij elkaar opgeteld, geven de totale score weer. Ik heb het onderdeel 'hond' gejureerd. Wat een leuke, lieve, grappige, werklustige en niet zo werklustige honden heb ik gezien. Allemaal met één doel: leuk bezig zijn met het baasje. Ik heb genoten! Op zondag hadden we dan de European Finals, de Europese kampioenschappen. Na een nacht met veel regen en onweer was het terrein heel nat. Eigenaren en honden kregen zo langzamerhand allemaal dezelfde kleur, bruin waar de modder al was opgedroogd en donkergrijs als de modder nog vers was. Maar.........we hadden wel geluk met het weer, want we hebben het tijdens de wedstrijd vrijwel droog gehouden! Ik heb heerlijk frisbee gespeeld, samen met Luke en dat resulteerde in een mooie 15e plaats! We hebben veel complimenten gekregen en genoten. Had ik al eens geschreven, dat het belangrijkste van dogfrisbee is, dat je plezier hebt met je hond? Luke en ik hebben dat in ieder geval! Qua punten staan we nu achtste op de Europese ranglijst, dat is natuurlijk een beetje verwarrend, 15e worden en 8e zijn, maar als je alle punten van de wedstrijden optelt, krijg je op deze manier een Europese ranglijst. Ik heb weer heel veel leuke mensen ontmoet en erg leuke hondensport gezien én gedaan.
Nou ja, in één woord, geweldig! Zoveel mensen, zoveel donaties, wat ben ik blij. Jullie allemaal samen maken het mogelijk, dat we inderdaad zo langzamerhand de tickets durven te bestellen! De teller staat nu op ruim € 1500, dat is een ongelofelijk bedrag. We hebben zeker minimaal nog duizend euro nodig, maar ik heb er alle vertrouwen in, dat dit gaat lukken. Dit is een goed voorbeeld van het fenomeen, dat men tegenwoordig in goed Nederlands "crowd sponsoring" noemen. Je zou het ook menigte sponsoring kunnen noemen, maar dat klinkt toch wel anders. Het uitgangspunt is, dat als véél mensen iets geven, het vanzelf veel wordt. Zo kreeg ik afgelopen weekend op de dogfrisbeewedstrijd in Hoogeveen van een duitse deelneemster haar teveel betaalde inschrijfgeld, wéér € 10! Natuurlijk is mijn moeder mijn beste lobbyiste. Zij heeft zich ontpopt als een professionele fondsenwerver. Zo lang het maar niet voor zichzelf is, kan ze dat heel goed. Kortom, ik ben trots en blij, dat zoveel mensen mee willen werken om mijn droom waar te maken.
De eerste stap is gezet, een naam bedacht, de blog aangemaakt! Wat is nu eigenlijk een blogger, vraag ik me wel eens af. Waarom maakt iemand een blog aan? Willen we zo graag ons hele leven met "iedereen" delen? Is het een nieuwe vorm van communicatie? Ik begeef me op een volledig nieuw gebied en ik vind het leuk en spannend! Nou ja, in mijn geval begin ik nu in ieder geval met bloggen, omdat er grootse plannen zijn gesmeed. Ik ga met Luke, mijn Australian Shepherd van 6 jaar, naar Amerika. Overigens is Luke gisteren 6 jaar geworden. Wij gaan meedoen aan de wereldkampioenschappen dogfrisbee! Oftewel de "UFO World Cup Finals". Deze worden gehouden van 21 tot en met 23 oktober in Dallas, Texas, USA. Om mee te mogen doen aan de World Cup Finals heb je een systeem, dat je per wedstrijd punten kan verzamelen. Als je voldoende punten hebt verdiend, mag je mee doen met de European Finals en als je nóg meer punten bij elkaar hebt gewonnen, mag je dus meedoen met de World Cup Finals. Om dat allemaal mogelijk te maken word ik door veel mensen gesponsord. Volgens mij heet dat "crowd sponsoring". In goed Nederlands: veel mensen geven een klein bedrag en samen wordt dat hopelijk genoeg om met Luke en Wieb, mijn zus en grootste ondersteuner, letterlijk en figuurlijk, naar Amerika te gaan. Al deze goede gevers wil ik op de hoogte houden van de vorderingen, mijn belevenissen en vooral het plezier, dat ik heb in de sport met mijn honden en ga hebben in Amerika.
Wat er verder met dit Blog gaat gebeuren weet ik nog niet, misschien wel een heel spannend vervolg.......
