Even nagenieten

Morgen ga ik weer eens even nagenieten van mijn Amerikaanse avontuur! Een groep mensen, die mij gesponsord hebben, wil graag eens zien, waar hun sponsorgeld naar toe is gegaan!

Nu heb ik daar niet de beschikking over een projector met pc of iets anders, dus het wordt wel improviseren. Ik hebhet T-shirt klaar liggen, wat elke deelnemer aan de World Cup Finals kreeg, kleine briefjes met de links naar youtube en dit blog, het boek over dogfrisbee, de krantenknipsels en een paar schijven. Iemand nog meer suggesties?

Voor iedereen, die zich afvraagt wat 'schijven' zijn: de naam 'frisbee' is een gedeponeerd merk, van een Amerikaanse maatschappij, Wham-O. Al het andere rondvliegende speelgoed wat daar op lijkt mag dus geen 'frisbee' genoemd worden, dus zeggen we 'schijven'. Dan weet u dat ook meteen weer!

In ieder geval ben ik dusweer heerlijk in de Amerikaanse foto's gedoken en in de doos waar de krantenknipsels liggen. Wat was het toch een fantastische reis!

Nog even een paar plaatjes, zodat jullie ook mee kunnen zwijmelen.....





Winter! Hoe kan het ook anders....

Het is eindelijk winter geworden! Nou ja, winter... het is koud, de gure oostenwind maakt het nog kouder, maar winter, dat moeten we nog maar afwachten! In ieder geval heerst de schaatskoorts volop in Nederland. Gemalen worden stilgezet, vaarverboden waar het maar kan, kortom, wij hopen weer op een Elfstedentocht.
Die schaatskoorts is wel heel typerend voor Nederland en daarom zo enorm gezellig. Koek en zopie, dweilorkesten en schaatswedstrijden. Wie heeft de eerste marathon op 'natuurijs', de eerste korte baanwedstrijden? Dat natuurijs kunnen we natuurlijk met een korreltje zout nemen. Er wordt water op een gladde ondergrond gesproeid met een giertank en dat bevriest dan hopenlijk direct. Twee nachten doorrijden en dan heb je je ijsvloer. Je zal het maar moeten doen, dat is geen natuurijs meer, dat is heel-hard-werk-ijs!
In Zweden, waar ik ook gewoond heb, maak je ongeveer hetzelfde mee, maar dan gaat het over sneeuw. De komst van de sneeuw in Zweden is heel belangrijk voor het bepalen van de mate van winter. De sneeuwgrens wordt in de krant gezet en de meeste neerslag wordt beschreven in de vorm van centimeters sneeuw.
Je kunt je het misschien niet voorstellen, maar sneeuw is heel belangrijk voor de winter en ook voor de stemming van de mensen. Sneeuw geeft, naast een hoop werk, vooral licht in de duisternis.
Als er in het midden van de winter geen sneeuw ligt, dan is het donker, niet gewoon donker, nee, donker met hoofdletters. De sneeuw maakt alles lichter, het reflecteert het zonlicht, maar minstens zo belangrijk, ook het maanlicht, het licht van de sterren en eventueel dat van de straatlantaarns. Je kunt je voorstellen, dat dit in een land, waar de zon een maand of twee in het uiterste noorden niet opkomt, een enorme impact heeft.
Sneeuw maakt alles een beetje zachter, sneeuw op het dak maakt, dat het dak er rond uit ziet, inplaats van recht, de paaltjes krijgen een muts en de bomen zien er uit alsof ze op een kerstkaart staan.
De afgelopen twee jaar was er sneeuw en niet zo'n klein beetje, de hele winter, tot in Zuid-Zweden toe. Nu was de sneeuw laat, maar gelukkig is hij toch nog gekomen.
Dit maakt mijn zweedse vrienden blij en mij daardoor ook.
Het eerste weekend van maart is in Zweden de variant op de Elfstedentocht, de Vasalopp. Een skiwedstrijd over 90 kilometer van Sälen naar Mora. Ik las net op de site, dat het aantal inschrijvingen de 60.000 heeft gehaald! Dat is nog eens iets om te zien.

Gelukkig ligt er dus sneeuw, de winter is gered.

Water

Grappig, hoe mens én dier blij worden van water! Deze foto is ruim een week geleden genomen op het strand van Texel. Je kunt zien, hoe Bas geniet van zijn pootjes in het water en de wind, die vast allerlei lekkere luchtjes meevoert. Ook ik word blij van het water en, in dit geval,het strand. Wind, zand en water en de oneindigheid, natuurlijk.
Ik hou heel erg van mijn Drentse bossen, tijdens mijn dagelijkse wandelingen en het strand is dan een soort van cadeautje, een extraatje.
Ik kan me ook voorstellen, dat de mensen, die aan zee wonen ditzelfde hebben bij het bos, zo lekker rustig, geen zand in je ogen. Je hoeft hier in ieder geval niet tegen de wind op te boksen, behalve natuurlijk afgelopen week. Als het écht stormt, dan merk ik het zelfs in Drenthe.
Mijn honden kunnen trouwens van elk water genieten. Een blubberplas is heel prettig om afkoeling in te zoeken, als ze het heel erg warm hebben. Bas gaat er pontificaal in liggen, Luke poedelt alleen z'n pootjes. Na een lekkere frisbeetraining zoeken we, behalve nu als het water heel erg koud is, meestal een oude zandafgraving op, waar de honden lekker in kunnen zwemmen.
Wij hebben het maar goed, met al dat water! Soms lijkt er teveel van te komen, zoals afgelopen week, maar gelukkig weet Nederland álles van dijken en zo.
Ter afsluiting nog een Texels plaatje, gewoon om van te genieten als je warm en droog achter je pc zit! Dit is strand/wind/waterpret met twee aussies, een schapendoes en een border terrier.

Heerlijk avondje

Zittend achter mijn pc op Sinterklaasavond. Heerlijk mijn houtkachel aan, een grote beker warme chocolademelk en de speculaas gebakken door mijn moeder!

Vooral die speculaas, dat is natuurlijk de enige echte. Vroeger, bij ons thuis, werd na de aankomst van Sint in Nederland bakplaat na bakplaat gebakken. Dikke speculaas, een beetje zacht, niet van die harde brokken, met amandelen bovenop. Die amandelen waren speciaal. Nog in hun velletje werden ze in een pannetje met water op de kachel gezet, of, als er haast bij was, even opgekookt. We mochten dan wel eens meehelpen om de velletjes er af te halen. Leuk werkje was dat, ik voel het nog, die zacht geworden velletjes, waar je de amandel als het ware uit kon 'schieten'. Daarna werden ze in twee helften gedeeld met een klein mesje en te drogen gelegd. Meestal op een klein dienblad op de schoorsteenmantel, die natuurlijk een beetje warm was van de kachel. Daarna de geur van eigengebakken speculaas.

Toen we wat ouder werden stond op de avond, dat we Sinterklaas vierden voor iedereen een grote trommel speculaas klaar, die we mee naar huis mochten nemen. De trommel moest dan wel weer retour, wat we graag deden. Volgend jaar kregen we immers weer speculaas!

We vieren nog altijd graag Sinterklaas en, als het niet anders kan, dan offeren we ons op en doen het twee keer. Gisteren hebben we pakjesavond gehad, maar omdat het gezin van mijn jongste zus niet in één weekend twee adressen kan aflopen om Sinterklaas te vieren, vieren we gewoon nog een keer Sinterklaas met kerst. Zij wonen namelijk in Frankrijk, de kinderen hebben over het algemeen les op zaterdagochtend, dus dan wordt het weekend wel heel krapjes.

Maar ja, met kerst eten we natuurlijk geen speculaas, want dán is er tulband! Daags na Sinterklaas schakelde mijn moeder over van de speculaasbak naar de tulband.

Stapels tulbanden werden dan gebakken en uitgedeeld als kerstgroet aan buren, overburen, vrienden en kennissen. De grootste en lekkerste werd het laatst gebakken, die mochten we dan zelf opeten.

Ze heeft aangekondigd dit jaar waarschijnlijk geen tulband te gaan bakken. Nou ja, dat zullen we nog wel eens zien, want ook de speculaas zou dit jaar niet gebakken worden en ik ben al toe aan mijn derde stuk....

In uiterste noodgeval moet ik misschien zelf dan maar die tulband bakken, want zonder tulband is het geen kerst!

Het 'gewone' leven

Het 'gewone' leven is weer goed op gang gekomen. Nu is natuurlijk wel de vraag, wat is gewoon? Wat mij betreft is 'gewoon' eigenlijk niet te definiëren, heb ik gemerkt.
Het feit dat ik werk, nu al wel vier dagen per week naar mijn werk ga, is heel ongewoon. Na erg ziek te zijn geweest is dit eigenlijk alleen maar bijzonder te noemen.
Ik fiets nu twee keer per week naar dit werk, een cadeautje! De route gaat door een natuurgebied en de eerste keer, dat ik dit deed, renden de reeën voor mijn fiets. Hoe mooi is dit, in een land vol files?

Ik geef nu één keer per week hondentraining, dat is ook speciaal. Mensen leren hoe ze met hun hond om kunnen gaan, een leukere hobby kun je niet snel vinden. Bovendien doe ik dat nu zelfs na mijn werk, alweer zó merkwaardig, mijn conditie gaat blijkbaar toch nog steeds vooruit. Bovendien worden de hondeneigenaren er gelukkig van, tenminste meestal. Overigens is de foto van internet geplukt en heeft geen verbinding met de groep, die ik zelf train.
Morgen komt TV Drenthe opnames maken van Luke en mij. Dit is voor het programma 'Schier', hierin willen ze items tonen, die mensen blij maken. Ik word ook erg blij, als ik met Luke, of met Bas heerlijk aan het frisbeeën ben, waarschijnlijk werkt het aanstekelijk, we zullen het zien! Bas en ik komen vrijdag weer op de TV, RTL 4, de Royal Canin Dog Challenge, gewoon? Nou nee!
Komend weekend mogen we, Fly 'em High, voor het eerst op de Winner, de grootste hondententoonstelling van Nederland, dogfrisbee demonstraties geven. Dat is héél bijzonder! We hebben jarenlang geprobeerd dit daar te doen. Het probleem was, dat dogfrisbee op een speciale sportvloer gespeeld moet worden, omdat een harde ondergrond blessures bij onze honden zou kunnen veroorzaken. Nu mogen we eindelijk daar de vloer neerleggen en heel veel mensen laten genieten van onze honden.
Is er zoiets al een 'gewoon' leven? Bij mij niet en ik geniet elke dag weer van mijn ongewone leven!

Dieren

Na een dikke week ben ik echt weer in het ritme van werken (kom ik later nog wel eens op), vaste programmaonderdelen, honden uitlaten, noem maar op. Net zoals het grootste gedeelte van de mensheid, dat blijft bijzonder.
Wat hebben we het geweldig gehad in Texas! Ik wil bij deze een blog wijden aan al die fantastisch mooie dieren, die we daar gezien hebben. Dankzij het feit, dat we een camper hadden, konden we in de mooie natuurgebieden ook 's morgens vroeg en 's avonds tegen zonsondergang prachtige dieren zien.
We zagen een prairiehond, een soor knaagdiertje, dat verdacht veel op een konijn leek, vond Luke, verder prachtige vlinders, vogels en herten.
Zo ook een aantal gordeldieren. Vooral bij het gordeldier kreeg ik een soort oergevoel, wat een prehistorisch dier! Ontsnapt aan de evolutie scharrelt het rond, alsof de tijd heeft stilgestaan.
De contrasten zijn met name in Amerika zo voelbaar. De hamburgercultuur, de nieuwste technologische snufjes, wolkenkrabbers in de steden. Hele gebieden verstedelijkt en dan ineens dit gordeldier in Cooper Lake State Park.
Gelukkig hebben we een ander bijna prehistorisch dier, de alligator, niet ontmoet.
We verbleven wel in een voor ons heel veilige omgeving.
Als dier inmiddels uitgestorven, maar niet minder imposant waren de dinosauriërsporen, ook prehistorisch!
Een heel gekke gewaarwording om de echte afdrukken van hun poten te kunnen zien.
Op de informatieborden  stond wel een bijzonder pikant detail.
Twee Amerikaanse onderzoekers, die met elkaar de strijd aangingen over wie het eerst een volledig dinosauriërskelet zou kunnen vinden, hebben ons een verkeerd beeld van de dinosauriër voorgespiegeld. Van een van de dinosauriërsoorten, vraag me niet welke, was een bijna compleet skelet uitgegraven, maar de kop ontbrak. In het vuur van de strijd om de eerste te zijn, heeft één van de onderzoekers een schedel bij het bottenstelsel van een andere soort gezet. Het beeld, dat wij nu hebben van de dinosauriër, klopt niet met de werkelijkheid, het is een samengeraapt beeld.
In het dinosaur Valley State Park staan twee levensgrote beelden van de dinosauriër, zoals wij ze kennen, met dit verhaal er bij!

De sporen zijn wel echt, daar is weer een andere strijd gestreden, namelijk die van het behoud er van. Midden vorige eeuw werden ze gewoon uit het zachte, brosse gesteente gehakt en verkocht als tuinornament. Gelukkig worden de overblijvende afdrukken in het gesteente nu wel goed bewaard.



De foto's, deel één!

Deze foto's zijn  de eersten van een totaal aan acht gigabite foto's en filmpjes. Het meest nieuwsgierig waren de mensen toch wel naar de camper. Nou, hier is 'ie dan,op de bovenste foto! Ons huis op wielen, daar zijn de gemiddelde Europese campers toch wel heel klein bij! De maat is die van een kleine vrachtwagen. Wij hadden er een douche, toilet, twee tweepersoonsbedden, zonder dat we iets hoefden te verbouwen, daarnaast nog een uitklapbaar tweepersoonsbed, een koelkast met vriesvak, een vier pits gasformuis, over,magnetron en, vooral erg gewaardeerd, airco in!

Op deze foto kijkt Luke naar een paardenveiling. Die wordt één keer per jaar in Fort Worth gehouden, daar hadden we weer geluk! Het vee, dat je hieronder ziet, werd daar in vroeger tijden verkocht. Het is het originele Texas Longhorn Cattle. De hoorns van deze dieren blijven hun leven lang groeien en kunnen ruim twee meter breed worden, heel imposant!

Overigens gaat het verkopen van vee nog steeds door in Fort Worth, er is alleen een bijzonder eigentijdse vorm aan gegeven. Van het te verkopen vee worden filmopnames gemaakt, waarna het op de veiling wordt vertoond en hopelijk verkocht. De koeien blijven lekker thuis en worden pas vervoerd als ze verkocht zijn aan de hoogstbiedende.

Gelukkig voor ons en Luke, die het bijzonder interessant vond, was de paardenveiling wel live te volgen. De paarden werden met ruiter getoond, ook werd de beheersing  van de paarden geshowd. Vooruit, snel achteruit, op commando direct stil staan, heel bijzonder.

Overigens op de foto hieronder staan de toeristenkoeien, die worden twee keer per dag door een aantal cowboys en-girls door de straatjes van het oude Fort Worth gevoerd. Volgens mij kunnen ze dat rondje ook zonder begeleiding lopen, ze waren zo rustig! Gelukkig had de politieagent, die de straat er voor moest afzetten ook een Australian Shepherd!