Het 'gewone' leven

Het 'gewone' leven is weer goed op gang gekomen. Nu is natuurlijk wel de vraag, wat is gewoon? Wat mij betreft is 'gewoon' eigenlijk niet te definiëren, heb ik gemerkt.
Het feit dat ik werk, nu al wel vier dagen per week naar mijn werk ga, is heel ongewoon. Na erg ziek te zijn geweest is dit eigenlijk alleen maar bijzonder te noemen.
Ik fiets nu twee keer per week naar dit werk, een cadeautje! De route gaat door een natuurgebied en de eerste keer, dat ik dit deed, renden de reeën voor mijn fiets. Hoe mooi is dit, in een land vol files?

Ik geef nu één keer per week hondentraining, dat is ook speciaal. Mensen leren hoe ze met hun hond om kunnen gaan, een leukere hobby kun je niet snel vinden. Bovendien doe ik dat nu zelfs na mijn werk, alweer zó merkwaardig, mijn conditie gaat blijkbaar toch nog steeds vooruit. Bovendien worden de hondeneigenaren er gelukkig van, tenminste meestal. Overigens is de foto van internet geplukt en heeft geen verbinding met de groep, die ik zelf train.
Morgen komt TV Drenthe opnames maken van Luke en mij. Dit is voor het programma 'Schier', hierin willen ze items tonen, die mensen blij maken. Ik word ook erg blij, als ik met Luke, of met Bas heerlijk aan het frisbeeën ben, waarschijnlijk werkt het aanstekelijk, we zullen het zien! Bas en ik komen vrijdag weer op de TV, RTL 4, de Royal Canin Dog Challenge, gewoon? Nou nee!
Komend weekend mogen we, Fly 'em High, voor het eerst op de Winner, de grootste hondententoonstelling van Nederland, dogfrisbee demonstraties geven. Dat is héél bijzonder! We hebben jarenlang geprobeerd dit daar te doen. Het probleem was, dat dogfrisbee op een speciale sportvloer gespeeld moet worden, omdat een harde ondergrond blessures bij onze honden zou kunnen veroorzaken. Nu mogen we eindelijk daar de vloer neerleggen en heel veel mensen laten genieten van onze honden.
Is er zoiets al een 'gewoon' leven? Bij mij niet en ik geniet elke dag weer van mijn ongewone leven!

Dieren

Na een dikke week ben ik echt weer in het ritme van werken (kom ik later nog wel eens op), vaste programmaonderdelen, honden uitlaten, noem maar op. Net zoals het grootste gedeelte van de mensheid, dat blijft bijzonder.
Wat hebben we het geweldig gehad in Texas! Ik wil bij deze een blog wijden aan al die fantastisch mooie dieren, die we daar gezien hebben. Dankzij het feit, dat we een camper hadden, konden we in de mooie natuurgebieden ook 's morgens vroeg en 's avonds tegen zonsondergang prachtige dieren zien.
We zagen een prairiehond, een soor knaagdiertje, dat verdacht veel op een konijn leek, vond Luke, verder prachtige vlinders, vogels en herten.
Zo ook een aantal gordeldieren. Vooral bij het gordeldier kreeg ik een soort oergevoel, wat een prehistorisch dier! Ontsnapt aan de evolutie scharrelt het rond, alsof de tijd heeft stilgestaan.
De contrasten zijn met name in Amerika zo voelbaar. De hamburgercultuur, de nieuwste technologische snufjes, wolkenkrabbers in de steden. Hele gebieden verstedelijkt en dan ineens dit gordeldier in Cooper Lake State Park.
Gelukkig hebben we een ander bijna prehistorisch dier, de alligator, niet ontmoet.
We verbleven wel in een voor ons heel veilige omgeving.
Als dier inmiddels uitgestorven, maar niet minder imposant waren de dinosauriërsporen, ook prehistorisch!
Een heel gekke gewaarwording om de echte afdrukken van hun poten te kunnen zien.
Op de informatieborden  stond wel een bijzonder pikant detail.
Twee Amerikaanse onderzoekers, die met elkaar de strijd aangingen over wie het eerst een volledig dinosauriërskelet zou kunnen vinden, hebben ons een verkeerd beeld van de dinosauriër voorgespiegeld. Van een van de dinosauriërsoorten, vraag me niet welke, was een bijna compleet skelet uitgegraven, maar de kop ontbrak. In het vuur van de strijd om de eerste te zijn, heeft één van de onderzoekers een schedel bij het bottenstelsel van een andere soort gezet. Het beeld, dat wij nu hebben van de dinosauriër, klopt niet met de werkelijkheid, het is een samengeraapt beeld.
In het dinosaur Valley State Park staan twee levensgrote beelden van de dinosauriër, zoals wij ze kennen, met dit verhaal er bij!

De sporen zijn wel echt, daar is weer een andere strijd gestreden, namelijk die van het behoud er van. Midden vorige eeuw werden ze gewoon uit het zachte, brosse gesteente gehakt en verkocht als tuinornament. Gelukkig worden de overblijvende afdrukken in het gesteente nu wel goed bewaard.



De foto's, deel één!

Deze foto's zijn  de eersten van een totaal aan acht gigabite foto's en filmpjes. Het meest nieuwsgierig waren de mensen toch wel naar de camper. Nou, hier is 'ie dan,op de bovenste foto! Ons huis op wielen, daar zijn de gemiddelde Europese campers toch wel heel klein bij! De maat is die van een kleine vrachtwagen. Wij hadden er een douche, toilet, twee tweepersoonsbedden, zonder dat we iets hoefden te verbouwen, daarnaast nog een uitklapbaar tweepersoonsbed, een koelkast met vriesvak, een vier pits gasformuis, over,magnetron en, vooral erg gewaardeerd, airco in!

Op deze foto kijkt Luke naar een paardenveiling. Die wordt één keer per jaar in Fort Worth gehouden, daar hadden we weer geluk! Het vee, dat je hieronder ziet, werd daar in vroeger tijden verkocht. Het is het originele Texas Longhorn Cattle. De hoorns van deze dieren blijven hun leven lang groeien en kunnen ruim twee meter breed worden, heel imposant!

Overigens gaat het verkopen van vee nog steeds door in Fort Worth, er is alleen een bijzonder eigentijdse vorm aan gegeven. Van het te verkopen vee worden filmopnames gemaakt, waarna het op de veiling wordt vertoond en hopelijk verkocht. De koeien blijven lekker thuis en worden pas vervoerd als ze verkocht zijn aan de hoogstbiedende.

Gelukkig voor ons en Luke, die het bijzonder interessant vond, was de paardenveiling wel live te volgen. De paarden werden met ruiter getoond, ook werd de beheersing  van de paarden geshowd. Vooruit, snel achteruit, op commando direct stil staan, heel bijzonder.

Overigens op de foto hieronder staan de toeristenkoeien, die worden twee keer per dag door een aantal cowboys en-girls door de straatjes van het oude Fort Worth gevoerd. Volgens mij kunnen ze dat rondje ook zonder begeleiding lopen, ze waren zo rustig! Gelukkig had de politieagent, die de straat er voor moest afzetten ook een Australian Shepherd!