De mensen!

We zijn weer terug uit Amerika! Ik heb een beetje computerproblemen, zodat ik mijn foto's nog niet op dit blog kan zetten, maar dat komt zeker nog.
Google had mij tijdens de reis uit het systeem geweerd, omdat er 'veel activiteiten uit het buitenland' waren. Dat klopte, maar dat kon Google weer niet weten.
Ik wil allereerst de ontmoetingen beschrijven, die we hebben gehad. Een opvallend verschil met Europa. Amerikanen hebben als grondhouding, dat je mensen met een lach tegemoet treedt. 'How are you today?' Ze willen het écht weten, het is niet zomaar een uitdrukking. Het is even wennen, maar dat gaat heel snel.
De dames bij de receptie van ons eerste State Park. Vol belangstelling, aandacht voor ons en onze reis. De van oorsprong Indiaanse gids in het openluchtmuseumpje van Sulphur Springs. Opende de gebouwen voor ons en gaf ons na afloop haar telefoonnummer, voor het geval we Amerikaanse hulp nodig zouden hebben. De eigenaar van een souvenierwinkeltje is inmiddels een facebook-vriend. De mensen op het vliegveld, die na één keer vertellen de naam van ons en onze hond onthouden. De gastheer, die je helpt een gerecht uit te zoeken in een restaurant. Die dan vervolgens, omdat er onweer voorspeld wordt, helemaal begrijpt, dat je met je hond weg wil, omdat hij thuis ook twee honden heeft.
Snel even een klein winkeltje ingaan is er overigens niet bij. Ze willen alles van je weten en dan wordt er al snel naar verbanden gezocht. De mevrouw uit het winkeltje in het laatste State Park was ook in Nederland geweest, één dag! De politieagent had ook een australian shepherd, net zoals een gezin uit Fort Worth. Er wordt gevraagd naar je hond en er wordt verteld.
Heel bijzonder en verslavend.
Wij hebben ons erg welkom gevoeld, dan is de aankomst in Nederland wel een (kleine) teleurstelling. Op Schiphol werden wij én Luke nogal onaardig tegemoet getreden. In het restaurant, waar we even een kop koffie en een broodje wilden hebben om de ochtendspits af te wachten, lag geen bestek. Dat konden we zelf wel van een andere tafel pakken.
Als we nu iets van de Amerikanen kunnen leren, dan is het dit! Ontmoet de mensen met oprechte belangstelling. Ons verblijf is er heel speciaal door geworden.

Dinosaur valley State Park

Vanmorgen werden we dus wakker in Dinosaur Valley State Park. Geweldig, dit systeem van natuurgebieden met prachtige kampeerplaatsen. Er zijn hier echte sporen van de poten van dinosauriers (voor de schoolmeesters ondere ons: ik kan hier op deze Ipad de trema niet vinden) te zien in het kalk-zandsteen. We stonden naast de bijna drooggevallen rivier en hebben twee keer een heerlijke wandeling gemaakt.
Het is hier overigens ruim dertig graden, dus hard liepen we niet en Luke was iedere keer weer blij, dat hij zijn pootjes in de rivier kon koelen!
We zitten nu een grote cappuccino te drinken in het storiebook cafe, is vast ook te vinden op interenet. Een schattig lunchcafeetje met een muur vol boeken.
We gaan zometeen een stuk terugrijden richting camperverhuur, we moeten daar morgenochtend de camper inleveren. We worden dan door de verhuurder naar het vliegveld gebracht, handig!
Er volgen nog heel veel blogs met foto's, indrukken en overpeinzingen.
Wat een prachtig en speciaal land is dit toch!

De laatste frisbeedag

Vandaag is de laatste dag van de world cup finals. We begonnen rustig, we moesten twee uur wachten voordat we op het veld mochten. Afgelopen nacht hadden we een enorm onweer, met heel veel regen en hagel. De beheerder van het veld vond dat het te nat was. We konden het veld beschadigen. Dat klopt wel, het is op sommige plaatsen kletsnat. De Texaanse grond is niet gewend aan deze hoeveelheid vocht. Het is de droogste en warmste zomer sinds mensenheugenis geweest. We hebben meren gezien, die voor de helft drooggevallen zijn!
We hebben vandaag alleen een ronde toss en catch gehouden, de beste ronde telt mee voor het eindresultaat.
We hebben het goed gedaan, ik heb een heel goede wedstrijd gespeeld en de eindresultaten zullen snel online staan op www.ufoworldcup.org
Vanmiddag, na de wedstrijd gaan we weer op de toeristisxhe toer. We gaan weer naar een State Park, dit keer Dinosaur Valley. We kunnen daar pootafdrukken zien van de dinosauriers die er een paar miljoen jaar geleden hebben gelopen!
Zosls gewoonlijk in een State Park, hebben we er geen internet, dus de berichten zullen weer even op zich laten wachten! Wij genieten nog steeds!

De eerste dag van de world cup finals!

Vanmorgen begon stralend, prachtige zonsopgang en dan een ontbijtje bij Starbucks.
Een grote cappucino en bagels, samen met internet.
Er zijn totaal eenentwintig deelnemers en na de eerste ronde stond ik tiende! Ik had het zo ongelofeljk naar mijn zin en speelde lekker. Het is hier nu ruim dertig graden en er wordt vanavond flink onweer verwacht. Het waait stevig, gelukkig hebben alle spelers er evenveel last van.
De minidistance, het lange afstandsgooien was een heel lastige ronde, met heel veel wind.
De tweede ronde freestyle ging iets mibder goed dan de eerste, maar nog steeds goed genoeg. Ik sta nu dertiende en morgen krijgen we een herkansing voor de minidistance. De beste ronde telt.
Wij zijn heel tevreden en gelukkig, morgen de finales!

Ontbijtje

Ontbijtje bij Starbucks, met internet!
We hebben internetproblemen gehad, maar die zijn gelukkig nu weer opgelost! Google vond het vreemd, dat ik ineens vanuit Amerika mailde, nou ja!
gisteren de eerste wedstrijddag. Dit was een soort voorwedstrijd waarbij mensen, die zich nog niet haden gekwalificeerd, hun laatste puntjes bij elkaar konden sprokkelen. We hebben het goed gedaan, 16e geworden van de ruim dertig deelnemers. We zijn nu op weg naar het veld, voor de echte wereldkampioenschappen!
De uitslagen zijn on line te volgen op www.ufoworldcup.org. We zijn ook geinterviewd voor een lokaal internetnieuws, op www.dallasnews.com, geloof ik.
Tot een volgend internetmoment!

Gelukt!!!!!!!!

Het is gelukt, ik heb weer een blog! Voor iedereen, die zich heeft afgevraagd, waar het bleef.... Google had mij verstopt! Morgen meer hierover!

Avonturen!

We zaten dus in de lobby van het hotel te wachten, tot zo ver heb ik verteld.
Sindsdien hebben we veel beleefd! We werden keurig opgehaald door de verhuurder van de campers. Het bedrijf bleek veel verder weg te zijn, dan we dachten, het was ongeveer een uur rijden. Nu is een uur rijden hier eigenlijk weinig, we wareen nog steeds in de Metroplex Dallas/Fort Worth.
Na een grondige instructie, onder andere met een DVD, kregen wij de camper mee en begon onze reis. De eerste stop was de supermarkt (groot!), waar we eten kochten voor de eerste twee dagen. We kochten ook een navigatie, die hadden ze niet meer bij het verhuurbedrijf. De verkoper vond, dat we die best terug konden brengen na negen dagen, de ruiltermijn is immers vijtien dagen! We gaan dat gewoon doen...... Het was pas rond de klok van half vijf, dat we eindelijk echt konden starten. We reden over allerlei landweggetjes met een camper, die het formaat heeft van een kleine vrachtwagen en zagen echt Amerika, zoals het op de films ook te zien is. Huizen, in diverse staten van onderhoud, midden op de percelen, met alleen gras als tuin. Overigens is dat gras alleen maar bruin, hier is het deze zomer heel droog geweest en buitensporig warm.
Ons reisdoel was Cooper Lake State Park, een prachtig natuurresvaat, aan een meer, met enorm mooie camperplekken. We zagen herten, gordeldieren, adelaars, prachtige vlinders en konden daar heerlijk wandelen. Luke vond voorsl de gordeldieren erg interessant!
We zijn daar twee nachten gebleven en hebben genoten!
Gisteren zijn we eerst naar Sulphur Springs gereden. We hebben daar het kleine openluchtmuseum bekeken, heel leuk en schattig. De beheerster van dat moment vertelde veel, ze was blij met een paar gasten! Gewoonlijk komen er alleen groepen schoolkinderen en zijn er wat festiviteiten bj de hoogtijdagen, zoals kerst, oogst en de 'springparade'. Overigens hebben ze daar van subsidie nog nooit gehoord, alles wordt gerund door vrijwilligs en bekostigd door donaties. De beheerster was van Indiaanse afkomst en gaf ons na afloop haar telefoonnummer, voor het geval we nog hulp nodig hadden in Texas, zo aardig!
Hierna reden we naar Greenville, de 'katoenhoofdstad' van dit gebied. Net een uurtje voor sluitingstijd vonden we het katoenmuseum, wat de geschiedenis van de katoenteelt liet zien. Een ander gedeelte van het museum was gewijd aan Audy Murphy, een man hier uit de buurt, die de meeste militaire onderscheidingen van alle Amerikaanse militairen heeft gekregen, tijdens de tweede wereldoorlog. Hij werd daarna acteur en was songwriter. Heel spannend allemaal!
We konden niet meer voor het donker werd naar het volgende State Park rijden, dus kozen we de dichtsbijzijnde camperplaats, ook heel Amerikaans, veel grote auto's, nog grote campers en caravans en alleen maar verdord gras!
Vandaag gaan we via 'downtown' Greenville, via een prairiereservaat weer richting Dallas.
Morgen de eerste wedstrijd, allemaal Amerikaanse deelnemers, een Japanner en wij.... Zo leuk!

Fort Worth

Gisteren hebben we een heerlijke dag gehad. We besloten een auto te huren en de eerste toeristische activiteiten te ontplooien.
De bestemming was Fort Worth, een stad, die aan Dallas 'vastgeplakt' zit. Het wordt vaak in een adem genoemd, Dallas/Fort Worth. We hadden natuurlijk van tevoren de reisgidsen goed gelezen en met de Amerikaanse TomTom hebbebn we ons super gered!
Eerst naar de 'Water Garden'. Een volledig doordacht plan voor een soort van water-beleven midden in de stad. Heel interesant, het idee er achter zowel als de uitwerking.
Vervolgens verdernaar de Stockyard, waar vroeger, ruim een eeuw geleden, de grote kuddes door cowboys bij elkaar werden gedreven om te verkopen. Het 'echte' wilde westen!
Het was geweldig, we hebben een rondleiding gehad en overal mochten we, met Luke, naar binnen!
Luke is daar overigens nog vaker bewonderd dan wat ik al beschreef. Hij is er nog moe van.
Vandaag gaan we verder per camper, spannend!

Lukes zegetocht

Luke stond dus, samen met Wieb en mij, zaterdagochtend om vijf uur op. Hij heeft dan geen last van reiszenuwen, zoals wij anderen. Mijn auto deed wat vreemd, toen ik Bas wegbracht, dus alweer een reden om zenuwachtig te zijn, stel je voor, dat we te laat op Schiphol zouden zijn!
Uitgezwaaid door mijn moeder gingen we op pad. Natuurlijk ging de autoreis perfect en waren we prima op tijd op een overvol Schiphol.
Wat een zenuwachtige mensen en zoveel! Iedereen heeft dan alleen maar oog voor zijn bagage, de borden in de vertrekhal en niemand kijkt naar beneden.....totdat ze wat harigs zien, met BLAUWE ogen, jawel en dan begint het: hee, blauwe ogen, blue eyes, les yeux bleus.... En iedereen buigt zich over hem heen en begint te praten.
Overigens is dat over een hond heen buigen niet zo handig, maar Luke vindt niets een probleem en aandacht is altijd goed.
Toen we eindelijk bij de incheckbalie voot afwijkende bagage waren beland, was het al kwart voor negen. Luke ging graag in zijn vliegtuigbench liggen en heeft, volgens mij, heerlijk geslapen.
Toen, dan eindelijk, elf uur later, Dallas/Fort Worth Airport! Volop zon, warm, drie uur 's middags stonden we buiten. luke snel uit de bench en even een paar bomen rechtzetten.
We liepen wat te zoeken, maar dat ging natuurlijk niet zo snel met een hond, twee koffers (jawel, aangekomen) en die blue eyes....
Er stopte een busje, dat mensen naar de parkeerplaatsen bracht, de deuren gingen open en de chauffeur riep 'ma'am, what a lovely dog!' We gingen hondenvoer halen in een gigantische dierenzaak: lovely dog, blue eyes, sweety, dear, Lukes woordenschat is al uitgebreid met veel Amerikaanse woorden! Toen we de straat overstaken, stopte er een auto en er werd uit het raampje geroepen: 'lovely dog!'
Nou, dan ga je toch met een goed gevoel over straat lopen.....Lukes Amerika avontuur kan al niet meer stuk!

Check!

De lijstjes worden aangevuld, het lijstje "mee" kan nooit in mijn koffer en het lijstje "doen" wordt alleen langer. Tijd dus voor eventjes rustig aan de computer, mijn laatste blog schrijven, voordat ik morgen vertrek.
Morgen is er weer een dag en die koffer komt vast wel gepakt mee naar Amerika.
Morgen is etappe één. Alle honden, die hier op dit moment in huis rondlopen, moeten weggebracht worden, behalve Luke, natuurlijk!
We hebben hier allereerst de beste en trouwste, bijna-tien-jarige, met een grote mond en héél klein hartje: Bas! Bas is mijn hoeder, mijn bewaker en mijn o zo slimme oudste Aussie. Bijna tien jaar geleden viel ik als een blok voor hem en dat was wederzijds. Met Bas heb ik álle hondensporten gedaan, die je maar kunt verzinnen. Zo zijn wij bij de dogfrisbeesport beland.
Dat bleek onze gezamenlijke passie. Gelukkig heeft Bas veel passies, nu hij wat ouder wordt, kan hij niet meer zo snel de frisbee vangen, maar zijn we heerlijk aan het Treibballen. Vrij vertaald: schapendrijven met grote gymnastiekballen. Daar komen we later nog wel eens op terug.
In ieder geval, Bas gaat naar Wilma. Wilma is al jaren een goede vriendin, wij hebben twee jaar geleden ons 15-jarig vriendinnenjubileum gevierd! Bas is daar thuis, hij mag zichzelf zijn en hij kent de routines. Kortom: heerlijk zo'n vertrouwd adres.
Verder hebben we nog Kate en Lucy. Zij zijn Border Collies en wonen gewoonlijk in Smilde. Hun baasjes waren twee weken weg, even uitrusten aan de andere kant van het Kanaal. Kate is de moeder van Lucy, maar dat weet ze vast zelf niet meer. Beide dames hebben hier ook een fijne vakantie gehad, met veel boswandelingen, Lucy heeft ook gefrisbeed, dan kan ze heel goed. Kate was net geopereerd aan haar knie, dus moest nog een beetje revalideren.
Alledrie de honden moeten dus even weggebracht worden, elk met zijn/haar eigen bagage. Daarnaast dus alles van Luke, varikennel, paspoort, bakjes, frisbees, ticket, KLM bellen: hij is al ingecheckt, gezondheidsverklaring bij de dierenarts halen, noem maar op!
En dan nog ik, paspoort, creditcard en een goed humeur! Ach, als die koffer niet aankomt, red ik me ook, dat hebben jullie al eerder kunnen lezen. Het is verbazingwekkend, hoe weinig een mens nodig heeft, maar toch, lijstjes, check, check, dubbelcheck!
Ik ga proberen vanuit Amerika berichtjes te posten, ik ben ook via facebook te volgen!
Ik heb er zo'n zin in........

Serieuze voorbereidingen

Dit is de vlag van Texas, "the lone star state", het doel van onze reis. We hebben nu de campinggids, de reisgids, de tickets, de camper geboekt, het hotel voor de eerste nacht, nieuwe frisbees gekocht en de lijstjes worden langer.

De koffer is van zolder gehaald, een échte vliegtuigkoffer. Overigens ooit gekocht, omdat ik nooit samen met mijn bagage aan kom.

Kent u dat? Je staat bij de bagageband en je wacht en wacht en wacht, maar jouw koffer zit er niet bij. Heel eerlijk gezegd, heb ik dat meer meegemaakt dan dat ik meteen mijn koffer van de band kon halen. Bij het lopen naar de band krijg ik al een soort onbestemd gevoel in mijn onderbuik, ik word, naarmate de tijd verstrijkt, steeds zenuwachtiger, krijg klamme handen, noem maar op.

Ik overdrijf niet, ik ben in Amsterdam vanuit Zweden aangekomen zonder koffer, naar Kreta gevlogen, zonder dat mijn koffer daar ooit is aangekomen. In Mexico vijf dagen zonder enige bagage doorgebracht. In Boedapest duurde het maar twee dagen. Ik woonde nog in Zweden, toen mij rugzak ooit werd thuisgebracht op de bijrijdersstoel van een taxi. Kortom, de bagageverwerking bij vliegtuigmaatschappijen en ik zijn geen goede combi.

Vandaar dus een rechtstreekse vlucht, dan kan er waarschijnlijk het minste fout gaan.

Want ja, mijn lieve Luke wordt ook als bagage beschouwd! Ik zie de bui al hangen! Ik ga het toestel niet in, voordat ik zéker weet, dat hij er in zit en ze krijgen mij met geen stok van het vliegveld af, voordat ik herenigd ben met mijn hond!

Het valt vast mee, meestal gaat het wél goed, krijg ik dan altijd van de vliegtuigmaatschappijen te horen.

Ik heb voor hem een nieuwe penning gekocht, op zijn vliegtuigbench plak ik een grote foto, zijn chipnummer staat geregistreerd, meer kan ik niet doen!

Het komt vast wel goed.

En Luke? Nee, hij is niet zenuwachtig! Hij is de meest stabiele hond, die ik ken. Hij gaat vast lekker liggen slapen in zijn bench en dan wordt hij gewoon in Dallas weer wakker en vraagt zich af, waar de prairie is!

Werkhonden

Australian Shepherds zijn werkhonden, gemaakt om vee of schapen van ver weg op te halen en bij de baas te brengen.
Er zijn veel meer werkhonden, eigenlijk zijn alle hondenrassen ontstaan, om de mens van het één of ander te voorzien. Schapen of vee drijven, wild opsporen, wild najagen, ongedierte verdelgen, gezelschap houden, huis en haard bewaken, noem maar op.
Weinig van de tegenwoordige honden mogen hun oorspronkelijke taak uitvoeren. Dat zou ook praktisch een heel gedoe geven. Niet iedereen met honden, die gefokt zijn om schapen te drijven, heeft schapen. Dat zou niet passen in de stad of in onze moderne maatschappij. Laat staan, dat jachthonden hun passie mogen uitleven, dan zou er geen enkele hond meer los mogen lopen in het bos.
Kortom, de honden kunnen niet meer doen, waar ze voor gefokt zijn. We hebben ze wel in ons huis. We vinden ze mooi, gezellig, aaibaar, soms zelfs een statussymbool.
We vergeten te vaak, dat honden gefokt zijn om te werken. Als ze het oorspronkelijke werk niet meer doen, moet er dus een vervanging komen. Veel honden worden onhandelbaar, ongedurig en gaan gedrag vertonen, dat wij niet kunnen waarderen. We moeten ze dus iets te doen geven.
Hondensport is een geweldige uitlaatklep voor heel veel honden. Het maakt eigenlijk niet uit wát je doet, áls je maar iets doet.
Laat je hond lekker dingen uit het water halen, doe behendigheid, speuren, gehoorzaamheid, dogdance, flyball, frisbee. Ook het échte werk, maar dan nagebootst vindt hij of zij geweldig. Denk aan het coursing voor windhonden, net alsof je achter wild aanzit. Aan het jagen van de terriërs, wat wordt nagebootst, noem maar op.
Er zijn zelfs speciale spelletjes voor honden, dat vinden ze leuk!
Een hond, die mag werken, is een tevreden hond en een geweldige kameraad.