Dit is de vlag van Texas, "the lone star state", het doel van onze reis. We hebben nu de campinggids, de reisgids, de tickets, de camper geboekt, het hotel voor de eerste nacht, nieuwe frisbees gekocht en de lijstjes worden langer.
De koffer is van zolder gehaald, een échte vliegtuigkoffer. Overigens ooit gekocht, omdat ik nooit samen met mijn bagage aan kom.
Kent u dat? Je staat bij de bagageband en je wacht en wacht en wacht, maar jouw koffer zit er niet bij. Heel eerlijk gezegd, heb ik dat meer meegemaakt dan dat ik meteen mijn koffer van de band kon halen. Bij het lopen naar de band krijg ik al een soort onbestemd gevoel in mijn onderbuik, ik word, naarmate de tijd verstrijkt, steeds zenuwachtiger, krijg klamme handen, noem maar op.
Ik overdrijf niet, ik ben in Amsterdam vanuit Zweden aangekomen zonder koffer, naar Kreta gevlogen, zonder dat mijn koffer daar ooit is aangekomen. In Mexico vijf dagen zonder enige bagage doorgebracht. In Boedapest duurde het maar twee dagen. Ik woonde nog in Zweden, toen mij rugzak ooit werd thuisgebracht op de bijrijdersstoel van een taxi. Kortom, de bagageverwerking bij vliegtuigmaatschappijen en ik zijn geen goede combi.
Vandaar dus een rechtstreekse vlucht, dan kan er waarschijnlijk het minste fout gaan.
Want ja, mijn lieve Luke wordt ook als bagage beschouwd! Ik zie de bui al hangen! Ik ga het toestel niet in, voordat ik zéker weet, dat hij er in zit en ze krijgen mij met geen stok van het vliegveld af, voordat ik herenigd ben met mijn hond!
Het valt vast mee, meestal gaat het wél goed, krijg ik dan altijd van de vliegtuigmaatschappijen te horen.
Ik heb voor hem een nieuwe penning gekocht, op zijn vliegtuigbench plak ik een grote foto, zijn chipnummer staat geregistreerd, meer kan ik niet doen!
Het komt vast wel goed.
En Luke? Nee, hij is niet zenuwachtig! Hij is de meest stabiele hond, die ik ken. Hij gaat vast lekker liggen slapen in zijn bench en dan wordt hij gewoon in Dallas weer wakker en vraagt zich af, waar de prairie is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten