Luke stond dus, samen met Wieb en mij, zaterdagochtend om vijf uur op. Hij heeft dan geen last van reiszenuwen, zoals wij anderen. Mijn auto deed wat vreemd, toen ik Bas wegbracht, dus alweer een reden om zenuwachtig te zijn, stel je voor, dat we te laat op Schiphol zouden zijn!
Uitgezwaaid door mijn moeder gingen we op pad. Natuurlijk ging de autoreis perfect en waren we prima op tijd op een overvol Schiphol.
Wat een zenuwachtige mensen en zoveel! Iedereen heeft dan alleen maar oog voor zijn bagage, de borden in de vertrekhal en niemand kijkt naar beneden.....totdat ze wat harigs zien, met BLAUWE ogen, jawel en dan begint het: hee, blauwe ogen, blue eyes, les yeux bleus.... En iedereen buigt zich over hem heen en begint te praten.
Overigens is dat over een hond heen buigen niet zo handig, maar Luke vindt niets een probleem en aandacht is altijd goed.
Toen we eindelijk bij de incheckbalie voot afwijkende bagage waren beland, was het al kwart voor negen. Luke ging graag in zijn vliegtuigbench liggen en heeft, volgens mij, heerlijk geslapen.
Toen, dan eindelijk, elf uur later, Dallas/Fort Worth Airport! Volop zon, warm, drie uur 's middags stonden we buiten. luke snel uit de bench en even een paar bomen rechtzetten.
We liepen wat te zoeken, maar dat ging natuurlijk niet zo snel met een hond, twee koffers (jawel, aangekomen) en die blue eyes....
Er stopte een busje, dat mensen naar de parkeerplaatsen bracht, de deuren gingen open en de chauffeur riep 'ma'am, what a lovely dog!' We gingen hondenvoer halen in een gigantische dierenzaak: lovely dog, blue eyes, sweety, dear, Lukes woordenschat is al uitgebreid met veel Amerikaanse woorden! Toen we de straat overstaken, stopte er een auto en er werd uit het raampje geroepen: 'lovely dog!'
Nou, dan ga je toch met een goed gevoel over straat lopen.....Lukes Amerika avontuur kan al niet meer stuk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten